3. De heenreis

We gaan vandaag vertrekken naar Oeganda, eindelijk is het dan zover. Afscheid nemen was wel even een dingetje *jank jank*. Pap en mam brachten me naar Schiphol. Thuis al huilen omdat ik afscheid moest nemen van mn lieve konijntje. Ook de heenreis voelde ik me gek, dan weer rustig en en dan weer huilen. Op Schiphol konden we al snel onze bagage afleveren en onze handbagage mocht gratis mee in het ruim. Wij alle belangrijke spullen in onze laptoptas stoppen en we konden weer door. Later bleek dat het maar goed was dat we geen handbagagekoffertje hadden... 
Nog even wat gedronken met zn allen en toen echt afscheid genomen voor zes weken.

Maar eenmaal door de douane was alle spanning weg. We zijn gelijk doorgegaan naar de gate, we zagen het vliegtuig nog niet staan. En ja eindelijk, daar kwam hij. We hoorden al snel dat de vlucht een kwartier vertraging had.. Eenmaal in het vliegtuig moesten we hééél lang wachten. Met een uur vertraging konden we eindelijk gaan, best spannend als je overstap maar 2 uur is, maargoed dat zien we later wel. Het was een fijn en luxe vliegtuig, hier konden we wel een poosje zitten. Ook konden we films kijken, mobiel opladen alles. In het vliegtuig rook het de hele tijd naar heel lekker eten en we hadden zooooveel honger...Het eten was dan ook heerlijk & veel! Ook kregen we drie keer drinken, was goed voor elkaar. Er waren allemaal mannelijke "stewards/stewardessen? Celina mocht niet mijn eten en drinken doorgeven, wat ons juist handig leek omdat ik bij het raam zat. Ze wilden dit persoonlijk aan mij geven, dit was wel grappig.
Boven Griekenland nog een beetje turbulentie, maar dat viel mee. Maar dan, om 21.50 uur zou ons vliegtuig naar Entebbe vertrekken en om 21.15 uur moesten we nog uitstappen, paniek!

Op het vliegveld wisten we niet goed waar we heen moesten. Gelukkig was er een man die telkens Entebbe riep, wij naar hem toe. Bleek dat we erg moesten opschieten, dus we mochten voorkruipen. En hij zei steeds "hurry up!!!" Toen vertelde hij ons de weg naar de gate, gate 9. Dat bleek een heel eind te zijn & we moesten rennen. Conditie van 0.0. Helemaal bezweet, het was daar 31 graden en we hadden een vest aan, kwamen we aan. Gelukkig net op tijd, fieuw!!! Gelukkig hadden we geen handbagagekoffertje! 
Als je dan denkt, we hebben alles gehad..nee dus. We moesten weer door de douane en je gelooft het niet, de schoenen moesten uit. Lekker met onze zweetpoten, haha. Één geluk: onze voeten waren helemaal opgezet, dus konden meteen de veters wat losser. En dan weer hurry up aankleden. Oja, en mn Engels is nog niet geweldig. In plaats dat je tegen de man van de douane "thankyou" zegt, zei ik "top". Hij begreep het denk ik niet.

Loop je naar de slurf, staat er een man die begint te praten. We hadden haast, maar misschien vertelt hij wel iets nuttigs dus bleven we luisteren. Nee dus, hij wou zijn nummer geven. Geloof je toch niet? Maar we hebben dus de overstap gehaald! We liepen het vliegtuig in en iedereen keek ons aan, zijn we zo bijzonder? En nu de bagage nog, als die ook de overstap maar haalt, nog steeds stress. Maar eenmaal op onze plek zagen we onze koffers naar binnen gaan, blije kinderen waren we even! Dit is een minder luxe vliegtuig, geen schermpjes en geen oplader. Nouja, we moeten toch slapen!
Maar van slapen kwam het eerst niet, want wat roken we: eten. Dus we kunnen nog even verder met ons rijstverhaal. We konden niet geloven dat we weer eten kregen, maar het was toch echt zo. Onze plannen om vegetarisch te worden, zijn even een paar uur opgeschoven! Alweer lekker kipjes, rijst, salade, een bolletje met kaas en een toetje. Twee keer avondeten in een paar uur! 

De lichten gaan uit en we kunnen gaan slapen, in mijn ogen echt onmogelijk in een vliegtuig. Na toch wat ingedommeld te zijn, begint Celina tegen me te praten. Er is opeens een man naast haar komen zitten, hij duwde zelfs haar been van de stoel. Hij hoort hier niet, maar hoe zeg je dat in het Engels. Na een paar minuten stapt hij op en gaat weer naar een andere plek. Hier wordt hij meteen aangesproken, rare man. 
Op het eind van de vlucht krijgen we weer turbulentie, we zitten in een onweersbui. Gelukkig valt het ook dit keer mee.
We zijn dan eindelijk geland in Entebbe!

Op het vliegveld hebben ze eerst ons visum gecontroleerd, we kwamen er al meteen achter dat ons Engels niet al te best is, oeps. Maar we konden door. Alle bagage van de band gehaald. Het moest ook nog weer gecontroleerd worden, fijn met al die kilo's. En dan kom je bij de uitgang en moeten we op zoek naar een man met een bordje met onze namen. Omdat we zoekende waren, werden we meteen aangesproken door andere mannen. We merken al meteen dat we moeten oppassen met wie we kunnen vertrouwen. Toen we buiten kwamen zagen we een man met een bordje met mijn naam, gelukkig. Ook nu wilden er nog andere mannen mee.... 
Maar "onze" man was heel vriendelijk en netjes. Hij nam onze bagage mee en zette het in het busje. Wij konden ook gaan zitten, gordels kennen ze geloof ik niet echt? Ze rijden hier aan de andere kant van de weg, dat is wel even wennen! Het was maar 7 minuten rijden naar ons hotel "Green Valley". Er moest een grote poort open en we konden naar binnen. De man nam een deel van onze koffers mee, gelukkig. Op deze ongelijke grond kun je toch bijna niet rijden met de koffers. 
We kwamen aan bij onze kamer. Een mooi groot bed en een badkamer, prima voor twee nachten. 
De man was net weg tot we dachten: we moeten nog de wifi code. Dus Celina achter hem aan, kwam hij gelukkig nog even terug. We moesten natuurlijk even de familie inlichten dat we goed waren overgekomen. 
We wilden zo snel mogelijk slapen. Maar eerst malariapillen eten, deet spuiten & de klamboe moest nog om ons bed. Denk je dat dat gemakkelijk gaat, nee dus. Met een elastiekje en een knipje hebben we hem vastgezet. 
En dan denk je dat je heel erg moe bent, maar slapen lukt dan bijna niet. Wat een geluiden allemaal, heel veel dieren! Maar uiteindelijk vielen we rustig in slaap.... wordt vervolgd. P.s. het is echt heel mooi hier, maar dat zie je de volgende keer!